Το κραχ του '29 και του 2008

                  Υπογραφή Ξ. Ζολώτα, Διοικητή της ΤΕ το 1944 και πρωθυπουργού όλων των κομμάτων το 1990! 

το κραχ του καπιταλισμού 

                        και η Μπασταίικια κράνη!

Το κραχ, οι κρωγμοί και οι Μπασταίοι. "Έπεσε κράνη, κρανιάρικο και συ μου γυρεύεις φαΐ; Που ναντόβρω κι εγώ ο μαύρος!", λέγανε με πόνο οι Μπασταίοι στα Μπαστιωτόπουλα, σαν δεν είχαν κάτι να τους δώσουν για να μποροκληθούν και κείνα! (=στοιχειώδης ικανοποίηση της πείνας)   Το γνωστό κραχ το λέγανε "κρα". Παραλείπανε το χ. Μάλλον το τρώγανε, σαν φαΐ ή και προσφάι τη 10ετία του '40. Ασκούσαν ασύνειδα το βασικότερο νόμο της  οικονομίας της γλώσσας, μιας κι ήσαν αδύναμοι μπρος στους άλλους νόμους. Σε κάποιες περιπτώσεις κι αυτό τους έπεφτε πολύ. "Έκανε κρα ο μαύρος", λέγανε, σαν δε βρίσκανε να βάλουν μπουκιά στο στόμα. Βέβαια στο χωριό, κρα - κρα - κρα, ήταν η κραυγή του κόρακα, που δεν πολυεμφανιζόταν στον τόπο τους, παρά μόνο για τα ψοφίμια και στο πασίγνωστο: "κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;" Αυτό το λέγανε, σαν βλέπανε τους ισχυρούς να φιλιώνουν μπρος στον κίνδυνο αφανισμού τους. Το κοράκιασα, λεγόταν για τη δίψα. Για τη δίψα λέγαν και το άλλο: "Πιπίτσιασα, ο μαύρος". Σίγουρα λέγανε και, ίσως, λένε και σήμερα, πίκολο (ιταλ. piccolo) το πιτσιρίκι και πιπί (ιταλ. pipi) τα τσίσια του. Όμως γι αυτά ρωτείστε κάνα ιταλό Μπαμπινιώ ή και κανανομπελίστα οικονομολόγο της αγοράς. Που ξέρεις; Αυτοί τα ξέρουν όλα! και γιαυτό πήραν τα βραβεία Νόμπελ, για τις άριστες οικονομικές τους θεωρίες για την παντοδυναμία της αγοράς, που όλα τα γιατρεύει, αν και χράζει, όπως λέγαν οι Μπασταίοι τον επιθανάτιο ρόγχο. Οι νομπελίστες αυτοί δεν είναι σαν τον Μαρξ, που δεν ήξερε και γελάστηκε ο μαύρος, σαν μιλούσε με τόση σιγουργιά για το φάντασμα που πλανιέται πάνω από τα κεφάλαια τους, απαξιώνει τις αξίες τους και πλέκει απλόχερα μέσα στα σαλόνια τους γνωστό σκοινί, μιας και κάθε τι που γεννιέται παθαίνει. 

     Η λέξη μαύρος, ακόμα και σήμερα ακούγεται στο χωριό, συμπαθείας χάριν, μα και για όσους μετοικούν κατά Κατουντήστας μεργιά. Το πιπίτσιασα, το κρα και  κράνη, το λέγαν για πολύ δύσκολες καταστάσεις. "Κράνη"  λέγανε την πείνα. "Έπεσε κράνη" λέγαν Μπασταίοι και Μπαστιωτόπουλα τη 10ετία του 40, για τους Ιταλούς και ιδιαίτερα τους Γερμανούς, που αρπάζανε το λιγοστό ψωμί και το μοναδικό γουρούνι, που το τρέφανε για να ξελιγουργιαστούνε οι μαύροι. Η λέξη κραχ είναι γερμανικής κατασκευής και προέλευσης. Αυτή η επισήμανση δεν έχει κανένα απολύτως υπονοούμενο ... Πειστήριον τούτου, η αντιγραφή από τη σελ. 758 του Λεξικού της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Γράφει λοιπόν το ΛΚΝ: "κραχ το [krax] O (άκλ.): ραγδαία υποτίμηση των χρηματιστικών αξιών: το κραχ του 1929. [λογ.^γερμ. krach (αρχική σημ.: 'θόρυβος')." 

      "Κρανιάρικο" και "κρανιασμένο" λέγαν το πεινασμένο, κοκαλιάρικο παιδί, μα και για μεγάλους καμιά φορά. Ποτέ δε λέγανε κρανίο το κεφάλι. Πάντα λέγαν  νεκροκεφαλή. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν κι αυτοί τη λέξη κρα, για πλάκα. Ναι, για να να σπάζουν. Δεν το πιστεύετε;  Για του λόγου το αληθές, να τι γράφουν στη σελ. 768 οι πασίγνωστοι H.LIDELL - R. SKOTT στο Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, τ. 2 : "κρα, σντετμημένον παιγνιωδώς αντί κράνος (ως δω αντί δώμα), Ανθολογία Παλατιανή 6. 85." Τα ίδια περίπου γράφουν και τ' άλλα λεξικά. Οπότε ελληνιστί νομιμοποιείται πλήρως ο τροβαδούρος σαν τραγουδάει: "εφτά νομά σ΄ενα δωμά ... δυστυχισμέ" ...

        Χρηματοπιστωτική κρίση, τραπεζική, κοινωνική, θεσμών, αξιών και ... πάει λέγοντις και, κύρια, κάνοντις. H τελευταία καπιταλιστική κρίση – κραχ του ιμπεριαλισμού, με τη Λενινιστική έννοια του όρου, σαν του τελευταίου στάδιου του καπιταλισμού σε ακραία σήψη, ήταν αυτή του 1929. Το ιδιωτικό - καπιταλιστικό κεφάλαιο καταστράφηκε οριστικά σ’ αυτό κραχ. Ήταν η αρχή ενός τέλους, που η διάρκειά του, ποιος ξέρει, ίσως και να κράτησε και λίγο παραπάνω. Η τεχνολογική κατάχτηση της κοινωνίας της τελευταίας 20ετίας, είναι η ταφόπλακα του "σπουδαίου" κατά τα άλλα κοινωνικού σχηματισμού, που ανάπτυξε τις παραγωγικές δυνάμεις στο ύψος του τέλος του και είναι γνωστός  με το όνομα καπιταλισμός. Η απελευθέρωση από τη δουλεία της δουλειάς, εμφανίζεται με τη μορφή της ανεργίας και την χωρίς ελπίδα ανεύρεση εργασίας. Ο παλιός τρόπος παραγωγής έχει οριστικά και αμετάκλητα τελειώσει. Όσο κρατιέται στη ζωή το παλιό τόσο το χειρότερο για τους κρατούντες και την κοινωνία. Ξεσηκώθηκαν πολλοί, γιατί 24 εκ. βιβλία δεν πήγαν φέτος στα σχολεία, τη στιγμή που όλα αυτά τα βιβλία υπάρχουν στον Η/Υ ψηφιακά. Φανταστείτε πόσα δένδρα πρέπει να κοπούν χωρίς λόγο. Πόσοι άνθρωποι πρέπει να ξεθεωθούν χωρίς κανένα λόγο, στο κόψιμο, στο φόρτωμα - ξεφόρτωμα, στη μεταφορά και μεταποίηση, στο τύπωμα, το στοίβαγμα ..., στο και στα... και το σπουδαιότερο: στην κύφωση απ' το κουβάλημα της άχρηστης πια τσάντας από τους μικρούς μαθητές ... Φανταστείτε από πόσα   άχρηστα και χωρίς κανένα απολύτως νόημα πράγματα, για τα οποία μόχθησε η ανθρωπότητα  και ήρθε η ώρα να απαλλαγεί. Πικραίνουν βέβαια όλα τα παλιά σαν φεύγουν ανεπιστρεπτί. Όμως για αυτό μόχθησε η ανθρωπότης.  
     
     Το μικρό χωριό Μπάστα, κρυμμένο στην πρώτη απ' το νοτιά, πλαγιά της Ωλένιας βεντάλιας των πευκόφυτων γκρεμών, δεν πήρε χαμπάρι το κραχ του '29. Πριν ένα χρόνο, το 1928, κάποιοι περιγραμμάτου, άλλαξαν σαν «βαρβαρικό» του όνομά του. Το 1912 η επιτροπή (Πολίτης, Μέγας κ.λ.π) των σοφών  το αναγνώρισαν σαν πολιτισμένο!. Ούτε κι αυτό το πήρανε χαμπάρι οι Μπασταίοι. Οι κρίσεις και τα κραχ αφορούν τις αναπτυγμένες χώρες κι όχι τις φτωχές, που μπορεί και να τις ευνοούν. Οι καπιταλιστικές κρίσεις και κραχ προϋποθέτουν και αντίστοιχη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη. Ο πάτος της φτώχειας δεν έχει κι άλλον πιο κάτω. Οι καθυστερημένες χώρες βρίσκονται σε διαρκή κρίση, που κρατάει όσο ευημερούν οι αναπτυγμένες. Η πείνα είναι πρόβλημα των χορτάτων, σαν ξεσπάει η κρίση. Σαν αρρωσταίνει ο αφέντης, όλο και κάποιο κρυφό μειδίαμα ελπίδας γεννιέται στους φτωχούς.

   Προσπάθεια επίλυσης κρίσης από το κραχ του 1929, με καθαρά ιμπεριαλιστικά μέσα και μέτρα, ήταν κι ο επονομαζόμενος Β’ παγκόσμιος πόλεμος. Στους Μπασταίους «βγήκε σε καλό». Η 10ετία του ’30 ήταν η πιο καλή τους. Η τιμή του ρετσινιού έφτασε στα «ύψη». Οι πιο πολλές χαμοκέλες γκρεμίστηκαν και τα δίπατα σπίτια πήραν τη θέση τους. Κι αν κάποιος τους έλεγε για κραχ και συνακόλουθες καταστροφές, θα γέλαγαν ειρωνικά και … θα λέγανε Μπασταίικα: «φέρτε μας κι άλλα τέτοια»! Ό,τι κι αν λέγανε οι Μπασταίοι, το τέλος ήταν οικτρό για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και το καπιταλιστικό - ιδιωτικό κεφάλαιο.

      
       ΜπρετονΓουντς. Τα μέτρα για τη  σωτηρία του καπιταλισμού πάρθηκαν στο ΜπρετονΓουντς. Τα μέτρα που θεσμοθέτησε η συνθήκη αυτή, οικοδομούσαν την κοινωνική συνοχή και συνέχεια σε ξένο κοινωνικοοικονομικό οικόπεδο. Ο Κεϊνσιανισμός, η οικοδόμηση δηλ. της καταστρεμμένης οικουμένης με κρατικά κεφάλαια, που προέρχονταν από τη φορολογία της κοινωνίας και ήταν και είναι καθαρά κοινωνικό κεφάλαιο, είναι μέτρα πέρα για πέρα αντικαπιταλιστικά. Αυτήν την πολιτική εισηγήθηκε ο Τρότσκι το 1920 και έγινε βάση για την σοβιετική ανάπτυξη της 10ετίας του 1920, γνωστή σαν ΝΕΠ. Νέα Οικονομική Πολιτική. Ο Κεϊνσιανισμός είναι αντίγραφο, ανομολόγητο και καλομελετημένο της ΝΕΠ, που εφαρμόστικε στο νεογέννητο σοβιετικό κράτος, με διοικητικά μέτρα και χωρίς πολλές επεξεργασίες! Η πίστη είναι σοσιαλιστικό φρούτο. Η μαφιόζικη καπιταλιστική "πίστη", με το πιστόλι στον κρόταφο και μαχαίρι στην πλάτη, δεν είναι πίστη. Η αγορά με στρατούς και αστυνομίες στην υπηρεσία της δεν είναι και τόσο ελεύθερη, όσο διατείνονται οι οπαδοί της. Αυτό το κρύβουν οι κατεργαραίοι όπου γης, που απαιτούνε: ελευθερη αγορά ή μέτρα για απελευθέρωση των αγορών και όχι μέτρα για να μπει στην υπηρεσία της κοινωνίας. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ να ρωτάνε τους Μπασταίους!

       Μετά τον πόλεμο, στο Μπρέτον Γουντς θεσμοθετείται η ισοτιμία του χρυσού με το δολάριο. 45 χάρτινα δολάρια εξισώνονται με 1 ουγκιά πραγματικό χρυσάφι. Το πιο πολύτιμο μέταλλο εξισώνεται μ’ ένα τόσο δα χαρτάκι. Ο χρυσός, από τη μια, είναι ένα αγαθό σε ανεπάρκεια, που ενσωματώνει μεγάλη ποσότητα εργασίας και είναι αξία χρήσιμη, όχι μόνο στη γυναικεία ματαιοδοξία και τα άλλα λιγούρια, αλλά και ιστορικά χρηματική. Είναι ιστορικά το χρηματικό ισοδύναμο, με ενσωματωμένη υπερχρήσιμη ξοδεμένη εργασία (εργατική δύναμη). Από την άλλη, ισοτιμιέται με 45 δολάρια, ένα χαρτονόμισμα με ενσωματωμένη μηδενική αξία παραγωγής (εργασίας). Κάθε χάρτινο νόμισμα έχει τόση πραγματική αξία όση και η σχεδίαση και εκτύπωση του χαρτιού του. Όλα τα χαρτονομίσματα παίρνουν την αξία τους, από την πίστη που εμπνέουν στους χρήστες τους και τις συνακόλουθες νομοθεσίες, όπως οι νόμοι που αφορούν τη μη μετατρεψιμότητα τους σε χρυσό. Από τότε όλα τα χαρτονομίσματα είναι αποδείξεις, που δεν μπορεί κανένας να εξαργυρώσει. Αν δεν έχετε πάει φυλακή και θέλετε να πάτε, απαιτήστε επίμονα από μια τράπεζα το αντίτιμο του τραπεζογραμμάτιού σας σε χρυσό και … πολύ γρήγορα θα βρεθείτε στον προορισμό που έχουν έτοιμο από καιρό. Αυτή την ανοησία ποτέ δεν την κάναν οι Μπασταίοι. Αν κάποιοι πήγαν φυλακή πήγαν γι άλλους λόγους. Εξ άλλου δεν είχαν τι να κάνουν το χρυσάφι. Οι αρρεβώνες γινόνταν μια φορά και οι βέρες δεν ήταν απαραίτητο να είναι από χρυσό. Και κάποιο συρμάτινο κουλούρι, έκανε την ίδια δουλειά, αν όχι και καλλίτερη. Ο παπαΧρήστος που ήταν πάντα παρών σε τέτοια γεγονότα δεν είχε ποτέ του αντιρρήσεις. Οι Μπαστιώτισσες όλες λαχταρούσαν το χρυσάφι, όπως όλες του κόσμου οι γυναίκες. Ποτέ τους δε διαλύσανε συμπεθεριό από την απουσία χρυσού δαχτυλιδιού. Άλλοι λόγοι κάναν τη ζημιά.

     Η ισοτιμία μια ουγκιάς χρυσαφιού, πάντα χρήσιμου αγαθού, με ένα χαρτάκι με θεσμημένη λειτουργία, ακατάλληλο, όμως, ακόμα και για τη γνωστή ευαίσθητη προσωπική χρήση, είναι μια κατά κράτος ενυπόγραφη - ιστορικά ανομολόγητη - ομολογία των κορυφαίων εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού, για το οριστικό τέλος του κοινωνικού τους συστήματος. Και βέβαια κρύψανε, κρύβουν και θα κρύβουν, σαν καλοί κατεργαραίοι, το όνομα του κοινωνικού συστήματος, που θέλει το χαρτονόμισμα, σαν μέσο και μόνο, εξυπηρέτησης της κοινωνίας και όχι σαν αγαθό, που παράγει πλούτο στα αρπαχτικά όρνια της ιστορίας, βιομηχάνους, εφοπλιστές και τραπεζίτες. Όλα αυτά τα αρπαχτικά, ανίκανα σαν άτομα, να φτιάσουν μια καρφίτσα και να δέσουν τα κορδόνια των υποδημάτων τους χωρίς Προδρόμους, εκμεταλλεύονται τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις της κοινωνίας και με τους ιδιωτικούς και κρατικούς εφεδρικούς στρατούς τους, ξεκοκαλίζουν και τρομοκρατούν ταυτόχρονα την κοινωνία, κατατρομαγμένοι πάντα οι ίδιοι. Πως να κοιμηθείς ήρεμα σαν σε φυλάνε 10 φουσκωτοί!

         Όταν η κοινωνία διαθέτει το κύρος της για να στηρίξει τράπεζες και παραγωγικό ιστό, τότε το κοινωνικό αυτό κεφάλαιο, έχει ένα όνομα, που φρικιάζουν σαν προφερθεί. Ο ανεκδιήγητος Μπους, πρόφερε τη λέξη με αποτροπιαστική φρίκη. Τα οικονομικά μέτρα, που η ιστορική ανάγκη τον ανάγκασε να πάρει με έκδηλο τον τρόμο, «δεν είναι, προς θεού, σοσιαλιστικά», είπε! Κατά τα άλλα, το κοινωνικό σύστημα, που σ’ αυτό, και μόνο σ’ αυτό, δικαιολογούνται τέτοιες ενέργειες, δεν πρέπει να κατονομάζεται. Πώς να γλείψουνε τις σιχασιές τους, τόσων και τόσων καιρών. Τα φονικά εγκλήματα σε βάρος τις κοινωνίας και των σοσιαλιστών, γίναν εξαγριωμένες ερινύες στα σώψυχά τους και κρώζουν και στο ξύπνο τους. Καλά να πάθουνε, γιατί δεν ρωτήσαν τους Μπασταίους! Προστρέχανε στις ανάγκες του γείτονά τους. Δανείζανε χωρίς τόκους και επιτόκια. Κι ο περαστικός έτρωγε από το στέρημά τους, χωρίς πληρωμές και τέτοια.

   ... να ηρεμήσουν οι αγορές! Άκου, να ηρεμήσουν οι αγορές! Πριν ένα χρόνο έλυναν «πάσαν νόσον» και πρόβλημα της κοινωνίας. Τώρα έχουν γελοιωποιηθεί στον επιθανάτιο ρόγχο τους.  Οι νομπελίστες ιεροκήρυκες και οι φονταμενταλιστές οπαδοί της, έχουν εξαφανιστεί. Ούτε ένα επικήδειο για την μεγαλειοτάτη. Που είναι οι προεδράρες, οι πρωθυπουργάρες και οι υπουργάρες, που κατακεραύνωναν τους αμφισβητίες της ελεύθερης αγοράς τους. Λέτε να κάνουν με τις σοφίες τους γαργάρες ή ετοιμάζουν τις προβιές τους στα κατασκότεινα ραφεία; Κάτι ακούγεται για τράπεζες των τοξικών αποβλήτων, καινούργια ... ομόλογα, για αναθέρμανση της επενδυτικής δραστηριότητας των επιτηδείων κι όσοι πιστοί ... Οι ιεροί ναοί των Χρηματιστηρίων, ιστορικοί θεσμοί απαξίωσης των αξιών, είναι ορθάνοιχτοι και περιμένουν τους πιστούς με σεμνοταπεινούσες λιβρέες. Η μετοχή της Εθνικής Τράπεζας, ένα χαρτί διακοσμημένο με χρωματιστά μπιχλιμπίδια, από 48 ευρώ έφτασε στα 3!  Και βέβαια οι τράπεζες παρέχουν πολύ χρήσιμες υπηρεσίες στον άνθρωπο. Και βέβαια τα "επενδυμένα" κεφάλαια συμβάλλανε στη δημιουργία μονάδων παραγωγής αγαθών χρήσιμων στον άνθρωπο. Και βέβαια ο παραγωγικές αυτές μονάδες μπορούν να θρέψουν δυο και τρεις ανθρωπότητες, αρκεί να βρει η κοινωνία αξιόπιστο τρόπο διαχείρισής τους. Ξέχασες τους αφελείς αρρώστους, πετιέται ο από Γκουγκουλώρας μεριά.

ο χρυσός κανόνας. Η κρίση, που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό, δεν έχει καμία σχέση με τη μεγάλη κρίση του 1929 ή του ’71, λένε οι περισσότεροι «κρισηλογούντες». Στην πραγματικότητα είναι η ίδια κρίση του καπιταλισμού στη γεροντική του ηλικία. Εκείνη ήταν κρίση ανάπτυξης του κοινωνικοοικονομικού συστήματος (καπιταλισμού) πέρα από τα όριά του. Ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα με τη μορφή του πληθωρισμού (αγαθά χωρίς αξία), που πρωτοεμφανίζεται στη Γαλλία, όπου, πολύ πριν ακούστηκαν και τα πρώτα «σοβαρά» τραυλίσματα για σοσιαλισμό (ουτοπικοί). Πριν το 1910 ισχύει ο χρυσός κανόνας. Όποιος προσκόμιζε στην τράπεζα το χαρτονόμισμα, έπαιρνε την αναγραφόμενη χρηματική αξία σε χρυσό. «Πληρωτέαι επι τη εμφανίσει δραχμαί…» γράφανε όλα τα χαρτονομίσματα. Για τη λύση – θεραπεία της κρίσης χρησιμοποιήθηκε ο πόλεμος (επικράτησε να λέγεται Α’ παγκόσμιος πόλεμος). Το αποτέλεσμα της «θεραπείας» ήταν ο κόκκινος Οχτώβρης, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο. Χαροποίησε τη φτωχολογιά (νέους, γέρους και … γριές!) και κατατρόμαξε τα χρυσά παιδιά και πιο πολύ τα μαλαματένια γερατειά (golden bois and golden thigly old age!). Στη 10ετία του ’20 καταργείται οριστικά ο χρυσός κανόνας και θεσμοθετείται η μη ανταλλαξιμότητα. Τα χαρτονομίσματα απαγορεύεται να ανταλλάσσονται με την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού.

Ο σοσιαλισμός, ανεξάρτητα από τις ομορφιές ή τις ασχήμιες του, τις λατρευτικές εκδηλώσεις από τους οπαδούς ή τις βρισιές από τους εχθρούς, πρέπει να είναι και είναι, ο αναγκαίος τρόπος επιβίωσης του ανθρώπου κι όχι καλοπέρασης. Τα περί χρυσών κουταλιών είναι οπαδικά απωθημένα. Μέχρι σήμερα οι καλοπερασάκηδες, πόρσες και λαμποργκίνια, δεν αλλάζανε με τίποτα. Προτιμούσαν το θάνατο από την κακοπέραση. Τώρα θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, ακούγεται ξανα η φωνή από τη Γκουγκουλώρα.

     κοινωνική λειτουργία. Δε φταίνε οι άνθρωποι που γεννιούνται πλούσιοι ή φτωχοί. Κανένας δε διάλεξε μάνα ή πατέρα. Ίσως να φταίνε σε κάποιο βαθμό κάποιοι, σαν γίνονται καλόγεροι ή αστυνόμοι. Αυτό όμως αθωώνεται, αφού δεν υπάρχει πιο καθολικός  νόμος  απ' αυτόν της αυτοσυντήρησης, μα και της πανανθρώπινης επιθυμίας συσσώρευσης αγαθών σε ανεπάρκεια. Πως να εξασφαλίσεις τον επιούσιο του αύριο.Η φύση το φροντίζει αυτό με το δικό της τρόπο, χωρίς διακρίσεις ανάμεσα σε ζωντανά και πεθαμένα, σκουλήκια, δεσπότες και γουρούνια, φεγκάργια ήλιους, γαλαξίες. Και για την κρίση δε φταίνε τα κακά «χρυσά παιδιά» κι οι καλόγεροι, βιομήχανοι, εφοπλιστές ή τραπεζίτες. Όλοι τους πειθαρχούνε στον απόλυτο νόμο και κάνανε «καλά» τη δουλειά τους. Στο τέλος της ιστορίας, ίσως και να 'χουν την τύχη των ευεργετών της ανθρωπότης: Μουντζες από τους που ξέρουν και θαυμασμό για τους που αγνοούν.

      Τελευταία οι βιομήχανοι γλύφουν εκεί που φτύνανε και μιλάνε σοσιαλιστικά! Ο Δασκαλόπουλος, πρόεδρος των βιομηχάνων εδώ και καιρό φωνάζει: Φορολογείστε το κεφάλαιο. Ο Βγενόπουλος ξεφώνισε τους βουλευτές: Εσείς με τους νόμους σας μας φτιάχνετε! κι αυξαίνει το κεφάλαιό του κατά 5 1/2 δις Γιούρο, μεσούντος του Δεκέμβρη των πιτσιρικάδων.  Κι ο Σόρος έσυρε από το υποσυνείδητό του: Η σημερινή κρίση είναι κρίση λειτουργίας του κεφάλαιου! κάτι που λέει ο Μαρξ: Το κεφάλαιο σε τελευταία ανάλυση είναι κοινωνική λειτουργία. Και βέβαια ο Σόρος δεν αναφέρει το όνομα του Μαρξ, και, όπως κάνουν πάντα οι κατεργαραίοι, λέει τα μισά. Παραλείπει το σκιάζαρο, που πλανιέται πάνω από τα κεφάλια, τα κεφάλαια και τα σχέδιά τους. Και το φάντασμα αυτό είναι ο νόμος τάσης πτώσης του ποσοστού κέρδους, που τώρα είναι απόλυτη. Το συνολικά επενδυμένο κεφάλαιο, όχι μόνο δεν παράγει κέρδος, αλλά καταβροχθίζει τον εαυτό του και τη συνολική του λειτουργία, όπως «σοφά;» και με βαθιά πίκρα διαπιστώνει ο Σόρος και οι τραπεζο – εφοπλιστο - βιομήχανοι. Μπας και αυτό είναι το τέλος της λειτουργίας του καπιταλιστικού κεφάλαιου; Κι οι καλοζωισμένοι κάποια στιγμή τα κακαρώνουν, λένε Μπασταίικα οι Μπασταίοι! Τα παραγόμενα αγαθά πρέπει να μοιράζονται σύμφωνα με τις ανάγκες και να μη αποθησαυρίζονται. Το κέρδος από κίνητρο έχει γίνει το αδηφάγο τέρας που τρώει το μπαμπά, χωρίς κανένα σεβασμό  και ... στη μαμά του. Στο τελευταίο κραχ-κρίση του 2008, καταβρόχθησε 353 τρις δολάρια.

- Και πού 'σαι ακόμα, γρυλίζει ο από Γκουγκουλώρας μεριά!

    Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Το παλιό, αν είναι συνετό, αποχωρεί ειρηνικά από το προσκήνιο της ιστορίας (Ένγκελς), αλλιώς, φεύγει κλοτσηδόν. Ο Δεκέμβρης του 2008, δεν είναι και πολύς καιρός, που οι Πιτσιρικάδες του δώσαν και κατάλαβε! Κατάλαβε; Αν δεν ... κακό του κεφαλιού του, που λέγαν κι οι σοφοί Μπασταίοι! Η ανθρωπότητα ή είναι συνετή και ασχολείται σοβαρά με την οικοδόμηση του καινούργιου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, μ' όποιο όνομα κι αν ειπωθεί ο Σοσιαλισμός, αναγκαίος τρόπος επιβίωσης της ανθρωπότητας ή τη θέση του παίρνει η πιο άγρια βαρβαρότητα, που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότη. Πολλοί τρομάξανε σαν άκουσαν το Γιώργο Παπανδρέου, πρόεδρο στη σοσιαλιστική διεθνή, να ξεστομίζει το παμπάλαιο σύνθημα- απαίτηση των που ξέρανε καλά. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!

        Το τρελοκομείο ξεδιπλώνεται σ΄ όλο του το μεγαλείο. Κάποιοι περισπούδαχτοι βλάκες, λάτρεις της αγοράς και χειροκροτητές του "θάνατου" του Μαρξ,  γελάγανε για τη μεγάλη χαζομάρα που ξεστόμισ' ένας σοσιαλιστής. Κάποιοι άλλοι παραξενεύονται σαν ακούν βιομηχάνους, την καρδιά του καπιταλισμού, να κραυγάζουν πριν έρθει το κακό: "φορολογείστε το κεφάλαιο" και τον ηλίθιο ΥΠΟ να χαζογελάει. Που να ακουστεί πως ο ΣΕΒ απαιτεί φορολογηση του κεφαλαίου! Και βέβαια το κάνει ο ΣΕΒ, που είναι πραχτικά ο άμεσα υπεύθυνος του τι γίνεται ή τι θα γίνει και θέλει να καθυστερήσει, μπας και κάτι γίνει και σώσει την καλοπέρασή του - γιατί όχι, που ξέρεις(;) και τα κεφάλ(α)ια τους. Κι αυτό δεν είναι καθόλου φιλολογία. Λέγεται και είναι «Αγών περί υπάρξεως». Δεν είν' κι εύκολο να ζεις από το δικό σου μόχθο ή να σε ψάχνουν με τις τσουγκράνες οι ... Αϊζενστάιν.

      - Με αξίνες και λιζγκάρια, με σφυργιά και με δραπάνια, με γκαζμάδες και λοστάργια, με ... καιμε ...,και με καιμε,  ακούγεται σαν παραμιλητό απ' όλες τις μεριές του Μπάιστα και υπόκωφα από την κατουΝτήστα. Και σαν καταλαγιάζει η βουή ... δεν είν' κι εύκολο να γίνεις ζόμπι και να πίνεις το αίμα και τον ιδρώτα των άλλων, σοβαρακούγιεται από Γκουγκουλώρας μεριά.

    τα αίτια. Οι θεσμικοί λένε: «Την κρίση έφερε η ανθρώπινη απληστία» (Αρχιεπίσκοπος, πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.ά.), που αν λείψει ή περιοριστεί, θα ξεπεραστεί, αφήνουν να εννοηθεί. Η απληστία του homo ekonomicus, αθώου ιδεολογικά, θρησκευτικά και πολιτικά πλάσματος, που κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, είναι η πηγή του «κακού», κι αν μετανοήσει ειλικρινά και αλλάξει γνώμη, μπορεί κάτι να γίνει! Λέτε, ο αρχιεπίσκοπος κι ο πρόεδρος να θέλουνε το σοσιαλισμό; Αν είναι έτσι, τότε «βγήκαν στους τόπους τα θεριά …» κι ο «σώζων εαυτόν σωθήτω»! «Ο γαρ Δεκέμβριος εγγύς», που λένε κι οι πιτσιρικάδες, χωρίς να κουνάνε δάχτυλα και τέτοια. Μόνο πέτρες πετάγαν τα παιδιά. Το γνωστό παιχνίδι του πετροπόλεμου.

      - Μα τόσο σοβάρεψε αυτό το παιχνίδι, μονολογεί από τη Γκουγκουλώρα.

    Για το καλό των εργαζομένων! Όλοι, μα όλοι οι κομματικοί καπεταναίοι, κυβερνήσεις, χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί κι όλοι οι οικονομολόγοι και οικονομολογούντες, που αλυχτούν κατά μεριά τους, δεν περίμεναν ένα τέτοιο κακό. Οι ίδιοι τρέφανε και απολάμβαναν και συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα αγαθά των «τοξικών τους αποβλήτων». 28 δις ευρώ στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τις τράπεζες της Ελλάδας, για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις, κάμποσα στους εισαγωγείς και εξαγωγείς(;) όλων των ειδών, για να μη χρεοκοπήσουν και πεταχτούν στο δρόμο οι μαύροι οι εργαζόμενοι... μιας και όλα τα κάναν και τα κάνουν για το καλό τους ... Και όλα αυτά τα δις από το κοινωνικό κεφάλαιο, την πίστη που εμπνέει το κράτος, δηλ. όλη η κοινωνία, που με τη φορολογία επιδοτούνται οι επιτήδειοι... Αλήθεια υπάρχει έστω και ένα περίπτερο που να μη χρωστά στο κράτος! Αν ήθελε και, βλακωδώς, το έκανε το κράτος, μπορούσε να αγοράσει με 15 δις ευρώ όλες τι τράπεζες! για να γίνει η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης. Το κράτος ν' αγοράζει σε τιμή ευκαιρίας αυτά που χάρισε πριν λίγο! Δεν ακούγεται λίγο τρελό;

    Ο έλεγχος και το ατύχημα. Λέει λοιπόν ο Βίλεμ Μπόιτερ, ΒΗΜΑ 8.3.’09. «Ό,τι συνέβη ήταν ένα ατύχημα … παραπροϊόν του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος …» και πως «… τα χειρότερα έρχονται». Και επισημαίνει πως : «Ενώ οι μεγάλες τράπεζες είναι διεθνείς και οι χρηματοοικονομικές αγορές παγκόσμιες, ο έλεγχος γίνεται σε εθνικό επίπεδο». Αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως αν ο έλεγχος ήταν παγκόσμιος θα μπορούσε να αποφευχθεί «το ατύχημα»! Και προτείνει για λύση, ο Βίλεμ Μπόιτερ: « … Το κράτος να δημιουργήσει νέες τράπεζες αντί να εθνικοποιεί τις παλιές … δεν έχει λόγο να στηρίζει με χρήματα των φορολογουμένων τους μετόχους και τους πιστωτές τραπεζών, που επένδυσαν σε «τοξικά προϊόντα». «Τα σκουπίδια να μείνουν στα χέρια των μετόχων. Τα χρήματα των φορολογουμένων να χρησιμοποιούνται για νέα δάνεια και όχι για τις παλιές ζημιές». Το πρώτο του αίτημα ικανοποιήθηκε από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Τα άλλα μόνο οι πιτσιρικάδες μπορούν. Δεν έχουν βλέπεις καθόλου μυαλό και άιντε να τα δείρεις. Μόνο να τα δολοφονήσεις μπορείς ... και τότε μην είδατε τον Παναή και όλα τα λυμένα σκυλιά, γρυλίζει ο από γκουγκολώρας μεριά! Για το ατύχημα τι να πεις. Είναι να μη σου τύχει. Τι κρίμα! «γαμώ την ατυχία» τους, λέει ο γνωστός πιτσιρικάς και περπατεί! Έτσι απλά. Λες και χρωστά η κοινωνία στους άπληστους και στην απληστία τους! Μα, αν χρωστάς της Μιχαλούς …, που λέγαν κι οι Μπασταίοι, και δεν προχωρούσανε πιο κει.

Στο ίδιο έντυπο ο … και στο άλλο, ο … και η …, λέγανε λένε και θα λένε χειρότερα από τον καλούτσικό μας Βίλεμ. Τσιμουδιά, όμως για το νόμο πτωτικής τάσης του % του κέρδους, που σαν τη ζωή, σαν μεγαλώνει, λιγοστεύει και κάποια στιγμή τελειώνει για να μεταλλαγεί σε άλλες μορφές, όσο απεχθείς κι αν φαίνονται ή είναι. Το νόμο αυτό τον διατύπωσε ο Μάρξ, που γελάστηκε ο μαύρος, γιατί δεν ήξερε … Γιατί αν ήξερε ό,τι ξέρουν οι νομπελίστες οικονομολόγοι της αυτορυθμιζόμενης αγοράς και τέτοιες … σοφές κουβέντες και λόγια της πλώρης, δε θα γελιότανε ο μαύρος και δε θα ξεφτιλιζόταν τόσο πολύ, όσο οι άσπροι τιμημένοι νομπελίστες, λάτρεις της αγοράς και περιφρονητές του κακόμοιρου του Μάρξ, όπως θα λέγανε και οι Μπασταίοι!

    εργατομπαμπάδες και εργατομαμάδες. Την κρίση τη δημιουργήσανε οι καπιταλιστές, λένε όσοι μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων γενικά (ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι «προστάτες» των εργαζομένων, άλλα και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, σαν πουν τη γνώμη τους), που αν βγουν από τη μέση, θα διορθωθούν τα πράγματα! Μόνο που ξεχνά η άποψη αυτή, πως οι καπιταλιστές δεν μπορεί και δεν είναι δυνατό οι άνθρωποι αυτοί να είναι οι δημιουργοί της κρίσης. Είναι σαν να λες πως σκόπιμα θέλουν και να χάσουν τα κεφάλαιά τους σε ένα κραχ της θέλησής τους. Είναι πέρα από τρελό να καταστρέφουν αυτό αποχτήσανε με «έντιμο τρόπο», θυσίες, κόπους, δολοπλοκίες, απάτες, φόνους, πνιγμούς, καταποντισμούς, πολέμους με μαχαίρια και κουμπούρια, … Χιροσίμες , Βιετνάμ και άλλες θεάρεστες δραστηριότητες. Κάποιοι από αυτούς αφήνουν να εννοηθεί πως δεν υπάρχει πραγματικα κρίση. Είναι πρόσχημα, για να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Όλοι, οι που μιλούν στο όνομα των εργαζομένων, αρνούνται πεισματικά τον παντοδύναμο νόμο τάσης πτώσης % κέρδους, που κάνει τους πάμπλουτους φτωχούς και … τους παραζωντανούς στέλνει στα θυμαράκια. Κακούργα αντίφαση, που κυβερνάς Κουβέρνα και θελήσεις … Δε φταίνε για την κρίση, τα κραχ και το κακό, οι μαύροι οι καπιταλιστές, θα λέγαν οι Μπασταίοι. Κάνανε το παν για να πλουτίσουν και να τι κακό τους βρήκε. Ίσως και να φταίει το κακό τους ριζικό, που πεισμώσανε και γίνανε αφεντικά και τώρα πάει ‘κείνη δουλειά. Τι να κάνουν τώρα που τα 253 1/2 τρις $ σε μετοχές, είναι άχρηστα χαρτιά και κανένας δεν τα θέλει ούτε για τον ωραίο τους Βεσέ! Λέτε η Παπαρήγα, ο Αλέκος ή ο Αλέξης και οι άλλοι αριστεροί καπεταναίοι καταφέρουν να λειτουργήσει η κοινωνία χωρίς κοινωνικές σχέσεις ιδιοχτησίας, μιας και συχνοτραγουδάνε, σαν άλλοι καλοχριστιανοί: «στον άλλο κόσμο… που θα πας …» και ... Νικολοκαρτέρα, ξαναχτυπά ο από Γκουγκουλώρας βλακόσοφος.

    Οι δικαιούχοι. Οι κεφαλαιοκράτες βιομήχανοι, εφοπλιστές και τραπεζίτες (καπιταλιστές), θεωρούν σαν αιτία της κρίσης το χαμηλό επίπεδο παραγωγικότητας των μέσων παραγωγής και των εργαζομένων. Μα και η απληστία τους, που όλο και ζητάνε αυξήσεις και δικαιώματα, που αν σταματήσουν ή και μειώσουν, σίγουρα τα πράγματα θα πάνε καλά! Οι μόνοι που λένε την αλήθεια. Αν δουλεύουν ασταμάτητα 25 ώρες το 24ωρο, ίσως κάτι γίνει. Έλα, όμως, που όλοι θέλουν ντιενεϊκά, να ασκήσουν το ύψιστο δικαίωμα στην τεμπελιά! Να συνταξιοδοτούνται πλουσιοπάροχα πριν γεννηθούν! Να πληρώνονται με ιδιαίτερα υψηλές αμοιβές για την άσκηση του ύψιστου δικαιώματος! Να βραβεύονται και να τιμούνται γι το κατόρθωμα αυτό! Κι αν τους λάχει και γίνουνε ποτές αφεντικά, γιατί να μη λένε κι αυτοί τα ίδια! Τι Αφεντικά θα είναι, ακούται απο τη μερια της Γκουγκουλώρας.

Θυμίζουμε: Ο σοσιαλισμός θα έρθει από την πιο αναπτυγμένη χώρα έφη ο Μάρξ. Ο νόμος: ό,τι γεννιέται πεθαίνει, είναι καθολικός και δεν έξαιρούνται ούτε οι ... αναστημένοι. Λέτε να αποτελεί εξαίρεση ο καπιταλισμός. Για σκεφτείτε να ζούσαν όλα όσα γεννήθηκαν …! Όλες οι μύγες, τα σκυλιά και τα γουρούνια, όλα ...

Η αύξηση του χρέους συνεπάγεται και την αύξηση της πίστης και η πίστη είναι άλλο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Δε μπορεί να είναι καπιταλισμός, όπου ισχύει ο θάνατος σου ζωή μου. Σαν οι Τρέπερ, χαϊδεύοντας του μαρμάρινους όρχεις τους για γούρι και οι Πόλσον ποντάρουν στην οικονομική κατάρρευση χωρών για να κερδίσουν τα δις τους, η αλυσίδα για την τελευταία πράξη του κοινωνικού σχηματισμού τους είναι ήδη στο σαλόνι τους.

  Κάτι πρέπει να λέει στον πρόλογό του στην "ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ" ο Κ. Μάρξ. Μπας και τα λέει όλα!

      «Το γενικό συμπέρασμα όπου έφτασα και που μου χρησίμεψε έπειτα σαν οδηγητική γραμμή στις μελέτες μου μπορεί με λίγα λόγια να διατυπωθεί έτσι: Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους οι άνθρωποι έρχονται σε σχέσεις καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέληση τους, σε σχέσεις παραγωγικές, που αντιστοιχούνε σε μια ορισμένη βαθμίδα όπου έχει φτάσει η ανάπτυξη των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Το σύνολο αυτών των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί το οικονομικό οικοδόμημα της κοινωνίας, την υλική (reale) βάση, επάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικο εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν ορισμένες πάλι κοινωνικές μορφές συνείδησης. Ο τρόπος της παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει την εξέλιξη της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής ενγένει. Το τί είναι οι άνθρωποι δεν καθορίζεται από τη συνείδησή τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους Είναι καθορίζει τη συνείδηση τους. Όταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας φτάσει σε ορισμένο βαθμό, οι δυνάμεις αυτές έρχονται σε αντίφαση με τις παραγωγικές σχέσεις που υπάρχουν, ή, για να μεταχειριστούμε τη νομική έκφραση, με τις σχέσεις της ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες ως τότε είχανε κινηθεί. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές ανάπτυξης (Entwicklungsformen) των παραγωγικών δυνάμεων, γίνονται τώρα φραγμοί τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Με τη μεταβολή της οικονομικής βάσης, ανατρέπεται περισσότερο ή λιγότερο γοργά ή αργά ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα.

Όταν αντικρίζουμε τέτοιες ανατροπές, πρέπει πάντα να ξεχωρίζουμε την υλική ανατροπή των οικονομικών όρων της παραγωγής –που πρέπει να την εξακριβώνουμε πιστά με τη βοήθεια των φυσικών επιστημών– από τις νομικές, πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές ή φιλοσοφικές μορφές, με μια λέξη, από τις ιδεολογικές μορφές, με τις οποίες οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτή τη σύγκρουση και την αποτελειώνουν (ausfechten). Όπως ένα άτομο δεν το κρίνουμε από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, έτσι και μια εποχή ανατροπής δεν μπορούμε να την κρίνομαι από τη συνείδηση που έχει για τον εαυτό της ίσα-ίσα αυτή τη συνείδηση πρέπει να την εξηγήσουμε με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις. Ένα κοινωνικό συγκρότημα ποτέ δεν εξαφανίζεται προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει, και ποτέ δεν παίρνουνε τη θέση του καινούργιες και ανώτερες παραγωγικές σχέσεις προτού οι υλικοί όροι γι' αυτές τις σχέσεις να ωριμάσουνε μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας. Γι' αυτό, η ανθρωπότητα ποτέ δεν βάζει μπροστά της παρά μόνο τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύση γιατί, αν παρατηρήσουμε καλύτερα, θα βρούμε πως κι αυτό ακόμη το ίδιο το πρόβλημα ξεπηδά μονάχα όταν υπάρχουν, ή τουλάχιστο βρίσκονται στο γίνωμά τους οι υλικοί όροι για τη λύση του. Σε χοντρές γραμμές, ο ασιατικός, ο αρχαίος, ο φεουδαρχικός και ο νεότερος αστικός τρόπος της παραγωγής μπορούμε να πούμε πως είναι οι προοδευτικές εποχές της οικονομικής διαμόρφωσης της κοινωνίας. Οι αστικές παραγωγικές σχέσεις είναι η τελευταία ανταγωνιστική μορφή της κοινωνικής παραγωγής, ανταγωνιστική όχι με την έννοια ενός ανταγωνισμού ατομικού, παρά ανταγωνισμού που γεννιέται από τους κοινωνικούς όρους της ζωής των ατόμων· οι παραγωγικές όμως δυνάμεις που αναπτύσσονται μέσα στην αστική κοινωνία δημιουργούνε ταυτόχρονα και τους υλικούς όρους για τη λύση αυτού του ανταγωνισμού. Μ' αυτή λοιπόν την κοινωνική διαμόρφωση κλείνει κι η προϊστορία της ανθρώπινης κοινωνίας.»