Τήρα μημπέσεις, για θαντιςφάς

                  Τήρα μημπέσεις, για θαντιςφάς.

     Μέχρι να γίνει το πρώτο σχολειό στου Χιλιδόνι (τέλη 19ου αιώνα) και πάνε σχολείο κάποιοι Μπασταίοι, η εκπαίδευση ήταν η ένστικτη αυτοσυντήρηση, που η φύση επέβαλε σ' όλα τα έμψυχα του Αριστοτέλη, απ' τα φυτά μέχρι τον άνθρωπο. Και  υπάκουγαν χωρίς αντίρρηση. Ακόμα και το σχολικό τ' αρνάκι τ' άσπρο και παχύ, σαν αψηφεί της μάνας του τη συμβουλή, κακό του κεφαλιού του. Ο κόσμος χάθηκε μόνο για τ' αρνί και το ... βοσκό που τόχε για το Πάσχα. Γιαυτό και οι Μπασταίοι, πολύ πριν πάνε στο σχολειό και μάθουν για τ'απρόσεκτα τ' αρνάκια, όλοι τους συμβούλευαν :  
      - παιδάκι μου, θακούς τις συμβουλές του γέρου σου, εκτός απ' τις πορδές του! 
    Κι αυτό λεγόταν σε τόνο ακραία σοβαρό και αυστηρό, μα σε θεμέλιο χαμογελαστό, που απόκλειε κάθε υποψία τιμωρητικής βεντέτας. Διασφάλιζε τη σιγουριά και την ασφάλεια που ήταν αναγκαία στο παιδί. 
   Και όλα τους άκουγαν, σαν λύκοι. Και πιο πολύ, σε υποψίες κινδύνου που τα αφορούσε. Τόσο που τους έμενε κουσούρι ακόμα και σαν βαργιακούγανε στα γέρατά τους. Βέβαια, δεν είχε κανένα κουφοΤάδε, το χωριό. Είχε και πάρα είχε τους κουτσούς του το χωριό. 
   Τα ατυχήματα, στις απίστευτες κακοτοπιές που αφθονούσαν στο χωριό, κανένας δε μπορούσε ν' αποφύγει. Λίγο να παραθαρρεθείς και βρέθηκες στο πι και φι, φαρδύς πλατύς στο χώμα. Και σαν ήσουν τυχερός, σε κάποια απ' τις λιγοστές του ισοτοπιές. Πολύ παλιά οι Μπασταίοι είχαν τον κουτσΑγμέτη και τον κουτσοΜάρη τους. Κανένας δε τους γνώρισε. Ίσως να  ήσαν και οι πρώτοι, που εξημέρωσαν το συγκεκριμένο τόπο, που έφερε και φέρει ακόμα το όνομά τους. Αυτοί σίγουρα πήγαν κατά πως ετάχθη, για όλα τα οργανικά και τα ανόργανα στο σύμπαν. Σώθηκαν όμως τα ονόματά τους, σαν ίχνος που άφησαν στη γη με όνομα των χωραφιών, που κληρονόμησαν το πρώτο οι Φωναίοι και τ' άλλο οι Βγεναίοι. Οι πιο νεότεροι κουτσοί του χωριού στο πρώτο μισό του 20 ου αιώνα, ήταν ο άντρας της Κουτσίνας, ο κουτσοΝτάνος, και στα γερατειά του, ο Θοδωρής από το Καρδαρίτσι. Ο κουτσοΜήτσιος ήρθ' έτσι απ' το Βελημάχι(;).
     Δεν είχαν ποτέ τους ακουστά για αυταρχικούς  ή  αντιαυταρχικούς τρόπους αγωγής. Έκαναν ό,τι και όλα τα έμψυχα του Αριστοτέλη.  Χωρίς να ξέρουν τίποτα για νόμους βαρύτητας και τέτοια, σταματούσαν με όλη τους τη δύναμη μπρος στο γκρεμό. Ακόμα και τα φυτά τις ρίζες τους, τις μπήγανε βαθιά στο τοίχο του γκρεμού κι όχι στο κενό, όσο χρήσιμο κι αν το θεωρούσε ο Λάο τσε. Αυτές τις ενδιάθετες εντολές της φύσης "διδάσκαν" στα παιδιά τους, σαν την κλώσα τα κλωσόπουλά της. Και σαν φανήκανε οι δάσκαλοι στο χωριό "ορμηνεύανε" κι αυτούς. 
      - Ξύλο δεν έχει δάσκαλε; αν και ξέραν από δική τους πείρα πως όλοι οι δάσκαλοι από αρχαιοτάτων χρόνων, μέχρι και τη 10ετία του 1970, το πρώτο παιδαγωγικό εργαλείο τους ήταν  το μαστίγιο ! Αλλά και η θεϊκή εντολή, δε διέφερε και πολύ. Το ξύλο βγήκε απ' τομπαράδεισο, τραγουδιέται ακόμα και σήμερα στην εκκλησιά τους:  "δια ξύλου ο Αδάμ παραδείσου γέγονεν άποικος". Γιαυτό κι όλοι οι Αδάμηδες του χωριού τηρούσαν ευλαβικά την εντολή του Θεού. Σταμάτησαν σαν έμαθαν πως δεν έκανε καλά αυτός ο εβραίικος θεός ... και ούτε που δίδουν σημασία οι σημερινοί απόγονοί των Μπασταίων που τ' ακούν στην εκκλησιά. Αυτά γινότανε παλιά λένε απομέσα τους και ποτέ δεν πάει το μυαλό τους να εφαρμόσουν την "εντολή" του μεγαλοδύναμου.
       Αυτό το Μπασταίικο "θεωρητικό" παιδαγωγικό υπόβαθρο, αγνοούσε τις θεωρητικές και πραχτικές κατακτήσεις της επιστήμης της παιδαγωγικής. Αυτές ήταν, και κάπου - κάπου,  είναι άγνωστες, ακόμα και στους ... δασκάλους των δασκάλων! Τί άλλο μπορεί να σημαίνουν "επιστημονικές" κατηγορητικές υπόνοιες που αφήνονται σε βάρος των παλιών ηρωικών (δες και ...) γραμματοδασκάλων !!
      - Βλέπεις εκείνα τα σύκα σε κείνο το ξέκλαρο; Ανέβα ναντα φτάσεις νανταφάμε". 
       Άλλο που δεν ήθελε το παιδί. Σαν ανέβαινε, ακούει πολύ αυστηρή τη φωνή του πατέρα,
   - "και τήρα μημπέσεις, για θαντιςφάς!" 

       Δεν είχε διαβάσει, ούτ' είχε ακούσει για τον Αιμίλιο του Ρουσό, για φυσική δικαιοσύνη και παιδαγωγική. Αυτό, γέρος πια, σαν αλλάξαν οι καιροί, το διάβασε στη βιβλιοθήκη του γιου του και κούναγε μορφάζοντας θαυμαστικά το κεφάλι του. Και σαν ρωτήθηκε, γιατί κουνούσε θαυμαστικά το κεφάλι του, απάντησε:         
      - από ευχαρίστηση. Είπε και συνέχισε να διαβάζει. Η επιμονή με παραπέρα διερευνητικές ερωτήσεις ήταν περιττές. Και τόκανε πολύ  συχνά αυτό. Σαν άρχισε να διαβάζει, ρώταγε πού και πού, για κάποιες εξηγήσεις ή και παράλογα. Κάποιες φορές μονολογούσε χαμηλόφωνα, εκφράζοντας καημό κι οργή, για το χαμένο καιρό της άγνοιας, που το ένστικτό αυτοσυντήρησης ανάγκαζε τα παλιά τα χρόνια ... 

      Τα παιδιά χαίρονται τη γνήσια αυστηρότητα, που τελειώνει πάντα με χαμόγελο κι επισφραγίζει την έντιμο ενδιαφέρον κι όχι το καπρίτσιο. Τη γνήσια αυστηρότητα απαιτεί η ένστικτη ασφάλειά του παιδιού και το χαμόγελο την επισφραγίζει ...