του Μπάιστα τα παιδιά

                          Αντωνία Ν. Γιαννακοποούλου                                                                                       

     

  ΣΕ ΛΥΣΜΟΝΩ                                                                                                

                       ...  είναι του Μπάιστα τα παιδιά. 

Τώρα που είμαι μακριά  
με τρώει η μαύρη ξενιτιά.  
 Κι όπου πατώ κι όπου σταθώ   
εσένα τυχαίνει κι έχω στο μυαλό.


 Νιώθω να ακούω το κρύο σου νερό 
 να βλέπω το γεροπλάτανο το λυγιστό. 
 Να ακούω τις φωνές σου και να θυμάμαι 
 όλες εκείνες τις στιγμές σου.


  Ψάχνω κι αναζητώ Κρυονέρι για να βρω  
  βρίσκω πολλά κανένα σαν κι αυτό.
  Μπάστα το 'λεγαν οι παλαιοί,
  Κρυονέρι νιες και νιοι.  


Μα, συ είσαι ξεχωριστό
για μένα ένα και μοναδικό.  
Στην μέση έχεις φυλαχτό
ένα πλάτανο και ένα κάνταλο μοναδικό. 



 Στην μέση στέκει η καρδιά
 και γύρω γύρω τα κλαριά. 
 Κι είναι τα φύλλα σου πολλά
 ετούτα είναι του Μπάιστα τα παιδιά.


                   Antwnia N. Giannakopoulou       6 Φεβρουαρίου 4:50 μ.μ.